1
دانشگاه اصفهان دانشکده زبانهای خارجی گروه زبانشناسی
2
دانشگاه اصفهان
چکیده
این پژوهش به بررسی و مطالعة نشانداری مختصه‌ای محل تولید همخوان‌های زبان فارسی می‌پردازد. از آنجا که روابط ناهمگن در نظام آوائی تعیین کننده هستند، نظام نشانداری سلسله مراتب موجود در نظام آوایی زبان را مطالعه می‌کند. با بهره گیری از چهارچوب پیشنهادی رایس (2000)در تشخیص روابط نشانداری مختصه‌ای، این بررسی از میان معیارهای مختلف تعیین نشانداری با استفاده از معیار واجی "حذف" نشان می‌دهد که پس از چاکنائی‌ها، تیغه‌ای‌ها بی‌نشان‌ترین محل‌های تولید همخوان در زبان فارسی هستند. بدنه‌ای‌ها و لبی‌ها نیز محل‌های تولید نشانداراند. بنابراین، نشانداری مطلق نیست و می‌توان آن را بر پیوستار نشانداری نشان داد. همچنین نشان داده می‌شود که از یک طرف، بر خلاف نظر عده‌ای از واج‌شناسان، زبان طبیعی بشر دارای نظامی ثابت و از پیش تعیین شده ِ از روابط نشانداری نیست بلکه هر زبان روابط نشانداری را به طور ویژه انتخاب می‌کند.
)