باباطاهر از شاعرانی است که برخلاف بی نام و نشان بودن از حیث تاریخ تولد و مرگ، از آوازه و شهرتی نسبی برخوردار است. بیشترین شهرت او به سبب پیش‌تازی در سرودن شعرهایی ساده و به دور از اغماض‌های شاعرانگی، در قالبی به نام دوبیتی است. این دوبیتی‌ها در اصل به زبان محلی سروده شده‌اند، اما به مرور زمان بر اثر دخل و تصرف دیگران و آمیختگی با سرودهای سرایندگان دیگر، چندان قابل شناسایی و تشخیص نیستند. با این حال در همان اندک سروده‌های باقی‌مانده نیز ویژگی‌هایی وجود دارد که شاخصة سروده‌های باباطاهر محسوب می‌شوند و می‌توانند ممیز سبک او از دیگران باشند. در این مقاله سعی شده است که این ویژگی‌ها، تحت عنوان‌های: سادگی، عرفان، ویژگی‌های عشق، عاشق و معشوق، غم در آیینة دوبیتی‌ها، صور خیال، پند و اندرز و ناسازواری در سروده‌های باباطاهر، مورد بررسی قرار گیرند.
)