از منظر لارنس پرین، منتقد برجستة معاصر آمریکایی، زبان دارای نقش های متعدد می‌باشد. او این نقش ها را تحت عنوان عملی و ادبی از یکدیگر متمایز می‌سازد. به اعتقاد وی نقش عملی زبان برای ایجاد ارتباط به کار می‌رود که احتمالاً پرکاربردترین نقش زبان نیز می‌باشد. هدف این نقش زبانی تبادل اطلاعات و انتقال معناست. نقش ادبی زبان برای زیبایی آفرینی به کار می‌رود. هدف این نقش زبانی تبادل عواطف و افکار است. به علاوه، به اعتقاد وی هر واژه سه جزء سازنده دارد: آوا یا صوت، معنی قاموسی یا تصریحی و معنی ضمنی یا تلویحی. آوای یک کلمه، همان تلفظ کلمه است که به کمک اندام صوتی ادا می‌شود. معنی یا معانی قاموسی یک واژه در ذیل آن در فرهنگ لغت مضبوط است و معنی یا معانی ضمنی سایه روشن های معنایی است که در ذهن کاربران یک زبان جاری است. در نوشته حاضر نخست آراء لارنس پرین را درباره نقش های زبان و اجزاء سازندة واژه معرفی کردهایم. سپس برای روشن شدن مطلب، دو نمونه موفق شعری- فارسی و انگلیسی- «مرثیه» سرودة احمد شاملو و «کتاب» سرودة امیلی دیکنسن را شاهد مثال آورده‌ایم.
)