زبان فارسی، خصوصاً در سال‌هایی که بخش‌بندی و تمایز زبان‌ها مورد توجه رسانه‌ها و عموم مردم جهان قرار گرفته، در شمار زبان‌های پویا و پرتحرک جهان به شمار نیامده است. تا آنجا که مشاهده می‌شود، زبان‌های انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی، آلمانی و ایتالیایی در شمار زبان‌های برجستة جهان محسوب می‌شوند. از دیگر سو، زبان روسی و عربی و آلمانی نیز، از این قافله عقب نمانده و خود را به معرفی سطح جهانی رسانده‌اند. در این مقاله، کوشش شده است ضمن اشاره به دلایل برجسته شدن یک زبان و قرارگرفتن آن در جایگاه زبان بین‌المللی، علل ارتقاء‌نیافتن رسمی زبان فارسی به جایگاه زبان‌های برجستة جهان، با توجه به قابلیت‌های جهانی آن، مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. به همین جهت ابتدا در بخش نخست مقاله، موانع کسب جایگاه مناسب زبان فارسی و مشکلات درونی آن مورد توجه قرار گرفته و در بخش دیگر، رویکردی به موانع جهانی شدن زبان فارسی داشته‌ایم. در پایان مقاله، با نگاهی به سابقة درخشان زبان فارسی، یادآوری کرده‌ایم که با توجه به قابلیت‌های درونی و برونی این زبان و اهتمام گویشوران آن، زبان فارسی می‌تواند جایگاهی برتر در میان سایر زبان‌ها داشته باشد.
)