دانشجـوی دکتـرای فـرهنگ و زبان‌های‌باستانی ایران گـروه فرهنگ و زبان‌های‌باستانی دانشکده ادبیات، علوم انسانی و اجتماعی، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
فارسی در مقام زبان رسمی ایران دارای صورت های گفتاری گوناگونی در بسیاری از شهرهای عمده ایران است. یکی از این گونه ها، فارسی قزوینی است که علی رغم شباهت های فراوان با فارسی تهرانی به لحاظ تلفظ، واژگان، و تا حدی صرف و نحو تفاوت هایی با آن دارد. در کتاب مختصر فارسی قزوینی کوشش شده است واژه های مربوط به این گونۀ فارسی همراه با تلفظ (به صورت واج نویسی) به همراه معنا فهرست شود. البته وقتی خواننده با عنوان »فارسی قزوینی« روبه رو می شود انتظار دارد که کتاب بیشتر در مورد خصوصیات واجی، صرفی، نحوی و احتمالاً واژگانی باشد، در حالی که این کتاب تنها واژه نامه مختصری است که تعداد واژه های آن نیز به طور صریح در مقدمه ذکر نشده است و مؤلف محترم تنها به موارد اندکی از ویژگی های واجی، صرفی/ نحوی این گونه از فارسی در مقدمه هفت صفحه ای خود اشاره کرده است. با این حال، با نگاهی به مدخل های این واژه نامه به همراه همان توضیحات مختصر می توان بعضی از مشخصه های این گونه از فارسی را استخراج نمود و به طور کلی منبع مفیدی برای مطالعۀ این گونۀ زبان فارسی برای اهل فن است.
امیری مهر, سپیده. (1401). فارسی قزوینی، علی صلح‌جو، کتاب بهار، تهران 1396، 88 صفحه. پژوهش های زبان شناسی تطبیقی, 12(23), 287-295. doi: 10.22084/rjhll.2022.25833.2205
MLA
سپیده امیری مهر. "فارسی قزوینی، علی صلح‌جو، کتاب بهار، تهران 1396، 88 صفحه". پژوهش های زبان شناسی تطبیقی, 12, 23, 1401, 287-295. doi: 10.22084/rjhll.2022.25833.2205
HARVARD
امیری مهر, سپیده. (1401). 'فارسی قزوینی، علی صلح‌جو، کتاب بهار، تهران 1396، 88 صفحه', پژوهش های زبان شناسی تطبیقی, 12(23), pp. 287-295. doi: 10.22084/rjhll.2022.25833.2205
VANCOUVER
امیری مهر, سپیده. فارسی قزوینی، علی صلح‌جو، کتاب بهار، تهران 1396، 88 صفحه. پژوهش های زبان شناسی تطبیقی, 1401; 12(23): 287-295. doi: 10.22084/rjhll.2022.25833.2205
)