– آذرتاش، آذرنوش (1389). فرهنگ معاصر عربی- فارسی، چاپ دوازدهم، تهران: نی.
– ابن منظور، محمد بن مکرم (1363). لسان العرب، چاپ دوم، قم: ادب الحوزه.
– ابن فارس، احمد (1360). معجم مقاییس اللغه، تهران: انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی.
– اختیار، منصور (1348). معنیشناسی، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
– باطنی، محمدرضا (1373). زبان و تفکر، تهران: نشر آگاه.
– بحرانی، ابن میثم (1375). شرح نهج البلاغه. چاپ اول، مشهد: آستان قدس رضوی.
– بلومفیلد، ل (1379). زبان، ترجمة علی محمد حق شناس، تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
– بیهقی، ظهیرالدین (1409). معارج نهج البلاغه، تحقیق و مقدمه از محمدتقی دانش پژوه.
– پالمر، فرانک (1994). نگاهی تازه به معنی شناسی، مترجم: کوروش صفوی، تهران: نشر مرکز.
– جعفری، محمد تقی (1358). شرح و ترجمه نهج البلاغه. تهران: دفتر نشر.
– جوهری، ابوالنصر اسماعیل (2009). معجم الصحاح. القاهره: دارالحدث.
– دشتی، محمد (1379). ترجمه نهج البلاغه، قم: مشرقین.
– دهخدا، علی اکبر (1373). لغت نامه، تهران: مؤسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران.
– راسخ مهند، محمد (1389). درآمدی بر زبانشناسی شناختی، تهران: انتشارات سمت.
– راغب اصفهانی، ابوالقاسم حسین بن محمد (1412). معجم مفردات الالفاظ القرآن، قم: المکتبه المرتضویه.
– رضی، محمد بن حسین (بی تا). نهج البلاغه. قم: مؤسسه دارالهجره.
– شمیسا، سیروس (1382). بیان و معانی، تهران: انتشارات فردوس.
– شهیدی، سید جعفر (1373). ترجمه نهج البلاغه، تهران: علمی و فرهنگی.
– شیروانی، علی (1390). ترجمه نهج البلاغه، مترجم: نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری، قم: دفتر نشر معارف.
– صفوی، کورش (1360). درآمدی بر زبانشناسی، تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
– صفوی، کوروش (1390). درآمدی بر معنیشناسی، تهران: سوره مهر.
– عبد التواب، رمضان (1367). مباحثی در فقه اللغه و زبانشناسی عربی، ترجمه حمیدرضا شیخی، مشهد: انتشارات آستان قدس رضوی.
– عسکری، ابوهلال (1369). معجم الفروق اللغویه، قم: انتشارات جامعه مدرسین.
– فقیهی، علی اصغر (1381). ترجمه نهج البلاغه، تهران: مشرقین.
– فیض الاسلام، سید علی نقی (1331). شرح و ترجمه نهج البلاغه. تهران: برنا.
– قطب راوندی، سعید ابن هبه الله (1409). منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه. قم: انتشارات کتابخانه آیت الله مرعشی.
– کیذری بیهقی، قطب الدین (1416). حدایق الحقایق فی شرح نهج البلاغه. تحقیق از عزیزالله عطاردی خبوشانی.
– لاینز، جان (1391). درآمدی بر معنیشناسی زبان، ترجمه کورش صفوی، تهران: انشارات علمی.
– معین، محمد (1388). فرهنگ فارسی. تهران: امیرکبیر.
– مغنیه، محمد جواد (1978). فی ظلال نهج البلاغه. بیروت: دارالعلم للملایین.
– مکارم شیرازی، ناصر (1387). پیام امیرالمومنین(ع). تهران: انتشارات دارالکتب الاسلامیه.
– موسوی، عباس (1376). شرح نهج البلاغه. بیروت: دارالرسول الاکرم(ص) و دارالمحجه البیضاء.
– هاشمی خویی، حبیب‌الله (1358). منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه. تهران: انتشارات دارالکتب الاسلامیه.
– Bates, E. (1976). Language and context: the Acquisition of pragmatics. NewYork: Academic Press.
– Bierwisch, M.(1970). Semantics New Horizons in Linguistics. Harmondsworth Penguin.
– Carnap, R.(1942). Introduction to Semantics. Cambridge: Cambridge University Press.
– Chierchia, G. and S.Mc Connel-Ginet. (1990). Meaning and Grammar:an Introduction to Semantics . Cambridge: MA Press.
– Crystal, D. (1992). A Dictionary of Linguistics and Phonetics. England: Blackwell.
– Davis, steven & Gillon S. Brendan (2004). Semantics. Oxford: Oxford University Press.
– Lakoff, G. (1971). On genereative semantics. Cambridge: Cambridge University Press.
– Leech, G. (1987). Semantics the study of meaning. England: Penguin Books.
– Lyons, John (1995). Introduction to theoretical linguistics. Vol 1, Cambridge: Cambridge University Press.
– Lyons, John. (1979). Semantics. Vol 2. Cambridge: Cambridge University Press.
– Palmer, F.R. (1981). Semantics. Cambridge: Cambridge University Press.
– Saeed, John I. (1997). Semantics. Oxford: Blackwell publishing.
– Ullman, S. (1962). Semantics: An Introduction to the study of Meaning. Oxford: Basil Blackwell.
)