معرفی و نقد کتاب فارسی قزوینی علی صلح‌جو (1396) تهران ـ نشر کتاب بهار، 95 صفحه

نوع مقاله : نقد

نویسنده

کارشناس ارشد زبان شناسی دانشگاه آزاد تهران مرکز

چکیده

مطلب ارسالی در زمره مطالب نقد و بررسی است و بنابراین فاقد چکیده است و به همین دلیل بخش مقدمۀ آن ارسال شده است
مقدمه
واژه‌های گویش و گویش‌شناسی برای نخستین بار در سال 1337 از سوی دکتر صادق کیا، دانش‌آموختة زبان و ادبیات فارسی و استاد دانشگاه تهران به ادبیات زبان‌شناسی ایران راه پیدا کرد و گویش‌شناسی به این ترتیب در ایران مصطلح گردید. اگرچه وی نخستین کسی بود که گویش‌شناسی را به کار برد اما پیشینة این شاخة از زبان‌شناسی در ایران به زمان‌های بسیار قبل‌تر از آن برمی‌گردد و در لابه‌لای کتاب‌های تاریخ و جغرافیا، به ویژه آن دسته که مسالک و ممالک نام گرفته‌اند، نمونه‌هایی از موارد زبانی یافت می‌شوند.

کلیدواژه‌ها

موضوعات


-   اشمیت، رودیگر (1383)، راهنمای زبان‌های ایرانی: زبان‌های ایرانی نو، ترجمة حسن رضایی باغ‌بیدی و همکاران، جلد دوم، تهران: انتشارات ققنوس.
-   اورانسکی، یوسیف م (1378)، زبان‌های ایرانی، ترجمة علی‌اشرف صادقی، تهران: انتشارات سخن.
-   دهخدا، علی‌اکبر (1377)، لغت‌نامة علی‌اکبر دهخدا؛ زیر نظر محمد معین و سید جعفر شهیدی، تهران: موسسة انتشارات و چاپ دانشگاه تهران.
-   روح‌بخشان، عبدالمحمد (1375)، سابقة لهجه‌شناسی علمی در ایران، نامة فرهنگستان، سال دوم، شمارة سوم.
-   صلح‌جو، علی (1396)، فارسی قزوینی، تهران: کتاب بهار.
-   کارنگ، عبدالعلی (1333)، تاتی و هرزنی دو لهجه از زبان‌ باستان آذربایجان، تبریز: ناشر اسماعیل واعظ‌پور.
-   کلباسی، ایران (1362)، گویش کردی مهاباد، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
-   ناتل خانلری، پرویز (1361)، زبان‌شناسی و زبان فارسی، چاپ چهارم، تهران: انتشارات توس.
-   نجفی، ابوالحسن (1358)، مبانی زبان‌شناسی و کاربرد آن در زبان فارسی، تهران: انتشارات نیلوفر.
-   نیکلسون، رینولد الین (1378)، شرح مثنوى معنوى مولوى، ترجمه و تعلیق، حسن لاهوتى، تهران: انتشارات علمى و فرهنگى، چاپ دوم.