TY - JOUR ID - 1949 TI - بندهای چندمحمولی زبان فارسی بررسی بخش اصلیِ بی‌زمان براساس دستور نقش و ارجاع JO - پژوهش های زبان شناسی تطبیقی JA - RJHLL LA - fa SN - 2252-0740 AU - میرزائی, آزاده AD - استادیار دانشگاه علامه طباطبائی Y1 - 2017 PY - 2017 VL - 7 IS - 13 SP - 73 EP - 83 KW - اتصال بخش اصلی KW - پیوند ناهمپایه‌سازی KW - شبه‌ناهمپایه‌سازی KW - همپایه‌سازی KW - بند بی‌زمان DO - 10.22084/rjhll.2017.10804.1618 N2 - این پژوهش انواع پیوندهای در سطح بخش اصلی در زبان فارسی را بررسی می‌کند. بخش‌های اصلیِ در پیوند، در این سطح، همگی تحت سیطرۀ یک عملگر زمان واحد هستند؛ چون سیطرۀ عملگر زمان بر سطحی بالاتر از بخش اصلی یعنی سطح بند است. هریک از بخش‌های اصلی در پیوند، می‌توانند به لحاظ ویژگی نمود مستقل عمل کنند چون سیطرۀ عملکرد آن در سطحی پایین‌تر، یعنی هسته است. در این بررسی و در مطالعۀ بندهای چندمحمولی زبان فارسی مشخص خواهد شد که چون عملگر زمان فقط در سطح بند، مطرح می‌شود بنابراین آنچه در دستور سنتی در زبان فارسی به عنوان عملگر زمان در سطح بخش اصلی معرفی شده در واقع نمود است و مفاهیم ماضی و مضارع التزامی درست نیستند. همچنین این بررسی نشان می‌دهد در زبان فارسی فعل‌های وجه ریشه‌ای (توانمندی و درخواستی) تظاهر اتصال غیرناهمپایه‌سازی بخش اصلی را صورت‌بندی می‌کنند و نهایتاً یک بند واحد را به‌دست می‌دهند. UR - https://rjhll.basu.ac.ir/article_1949.html L1 - https://rjhll.basu.ac.ir/article_1949_632cc02d22b842343308abb5d301b802.pdf ER -