@article { author = {rouhi, mehri}, title = {Proper name metaphor in Persian language}, journal = {}, volume = {1}, number = {1}, pages = {131-138}, year = {2011}, publisher = {}, issn = {2252-0740}, eissn = {2322-4975}, doi = {}, abstract = {}, keywords = {}, title_fa = {استعارة اسامی خاص در زبان فارسی}, abstract_fa = {- هنوز هم مجرده، دنبال آلن دلُن میگرده! - یکلیلی و مجنونی اند که نگو! - چیه؟ رابین هود محل شدی؟ - خیلی ادعاش میشه، خیال کرده آرنولده! این جملات و جملاتی مشابه آنها را شاید بارها شنیده باشیم و یا خودمان از آنها استفاده کرده باشیم. اگرچه استفاده از اسامی خاص به صورت استعاری امری رایج است اما عبارتهای استعاری حاوی اسامی خاص به ندرت مورد مطالعه قرار گرفته اند و تا جایی که می‌دانیم در فارسی به این نوع استعاره پرداخته نشده است. برای اولین بار لیونل وی (2004) مقاله ای در مورد استعارة اسامی خاص نوشت و در آن توضیح داد که استعارة اسامی خاص در چارچوب پیشنهادی لیکاف برای استعاره یعنی مدل انطباقی، قابل توجیه نمی‌باشد و مدل میان طبقه ای گلوکسبرگ و کیسر (1990) در این زمینه  کارآمدتر عمل می‌کند. در این مقاله به مقایسة این دو مدل در بررسی استعارة اسامی خاص می‌پردازیم و نکاتی چند، در مورد این استعاره در فارسی را متذکر می‌شویم.}, keywords_fa = {مدل انطباقی,مدل میان طبقه ای,مبداء,مقصد,نگاشت}, url = {https://rjhll.basu.ac.ir/article_768.html}, eprint = {https://rjhll.basu.ac.ir/article_768_2052d08562619c7e8584c62fa7c21b3b.pdf} }