فروغ فرخزاد، یکی از چهره‌های برجستة شعر معاصر ایران است. او به وی‍‍ژه با خلق دو مجموعة آخر خویش یعنی «تولدی دیگر» و «ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد» توانست به مفهوم جدیدی از شعر دست یابد و به شاعری جهانی مبدل گردد. او که در سه مجموعه شعر نخست خویش یعنی «اسیر»، «دیوار» و «عصیان»، درگیر منِ شخصی و خصوصی خود بود، با خلق این دو مجموعه از «منِ خویشتن» گذشت و به «منِ جهانی» رسید.
در این مقاله سعی میشود ضمن بیان ویژگیهای شعر جهانی، نمود آنها در دو دفتر آخر سروده شده توسط فروغ فرخزاد آورده شود.
)