در این مقاله، به بررسی راهکارهای انطباق وامواژههای فعلی در زبانهای فارسی، کردی و ترکی آذربایجانی میپردازیم. شواهد موجود بیانگر آن است که زبان فارسی در مقام زبان پذیرا[1]، افعال قرضی را مستقیماً به صورت «فعل» در نظام فعلی خود وارد نمیکند، بلکه از سه راهکار عمدۀ دیگر انطباق وامواژههای فعلی یعنی «همکرد»، «وامگیری معنایی» و «درج غیرمستقیم» استفاده میکند. با آنکه زبان کردی جزو زبانهای ایرانی است، ولی راه کار «همکرد» در آن رواج ندارد و در عوض، هنگام وامگیری افعال، در کردی بیشتر از دو راهکار «درج مستقیم» و «وامگیری معنایی» استفاده میگردد. دلیل استفاده از راهکار «درج مستقیم» را میتوان به شباهت ساختاری، آوایی و معنایی فارسی و کردی و وامگیری عمدۀ این زبان از فارسی نسبت داد. در زبان ترکیآذربایجانی، «درج مستقیم» در انطباق وامواژههای فعلی جایی ندارد، زیرا مانند گونههای زبان کردی در داخل ایران ، افعال خارجی بهطور عمده از فارسی وارد این زبان میگردد و شباهت ساختی، آوایی و معنایی فارسی و ترکی حداقلی است. بهعلت همین عدم شباهت (بهخصوص آوایی) است که در این زبان از راهکار «وامگیری معنایی» در کنار راهکار «درج غیرمستقیم» در مقام راهکارهای عمدۀ انطباق وامواژههای فعلی استفاده میشود.
)