تشدید از حیث واجی به دو شکل متفاوت در زبان‌های جهان ظاهر می‌شود؛ یکی به شکل خوشۀ صامتی و دیگری به شکل کشش صامتی. خوشۀ صامتی (که دوتایی نیز نامیده می‌شود) مربوط به زبان‌هایی است که تشدید در آنها تمایزدهنده نیست و جفت‌های کمینه پدید نمی‌آورد، و کشش صامتی مربوط به زبان‌هایی است که تشدید در آنها تمایزدهنده است و جفت‌های کمینه پدید می‌آورد. در این مختصر در چهارچوب مشاهدات رده‌شناختی، و براساس سه همبستۀ آوایی و واجی و صرفی، نشان می‌دهیم که تشدید در فارسی، به‌رغم وجود همبستۀ آوایی و نیز تعداد بسیار معدودی جفت‌های کمینۀ درون-تکواژی، خوشۀ دوصامتی است، و نه کشش صامتی.
واژه‌های کلیدی: تشدید، خوشۀ صامتی، کشش صامتی، هم‌بسته‌های آوایی و واجی و صرفی
طبیب زاده, دکتر امید. (1403). تشدید در فارسی؛ کشش صامتی یا خوشۀ دوصامتی؟ (بررسی رده‌شناختی). پژوهش های زبان شناسی تطبیقی, (), -. doi: 10.22084/rjhll.2024.29113.2316
MLA
دکتر امید طبیب زاده. "تشدید در فارسی؛ کشش صامتی یا خوشۀ دوصامتی؟ (بررسی رده‌شناختی)". پژوهش های زبان شناسی تطبیقی, , , 1403, -. doi: 10.22084/rjhll.2024.29113.2316
HARVARD
طبیب زاده, دکتر امید. (1403). 'تشدید در فارسی؛ کشش صامتی یا خوشۀ دوصامتی؟ (بررسی رده‌شناختی)', پژوهش های زبان شناسی تطبیقی, (), pp. -. doi: 10.22084/rjhll.2024.29113.2316
VANCOUVER
طبیب زاده, دکتر امید. تشدید در فارسی؛ کشش صامتی یا خوشۀ دوصامتی؟ (بررسی رده‌شناختی). پژوهش های زبان شناسی تطبیقی, 1403; (): -. doi: 10.22084/rjhll.2024.29113.2316
)